In januari kreeg ik de tip van de Hebban boektipper om Bed & Breakfast van Jet van Vuuren te lezen (klik hier voor de review van dit boek) en dit boek was zo goed bevallen, dat ik nog een boek van deze schrijfster wilde lezen. In de sneeuw en kou van de afgelopen dagen viel mijn blik op de titel Zomerzin. Dat sprak me wel aan. Lekker mijmeren naar een ander seizoen en jezelf verliezen in een boek. Zou dit net zo goed zijn als Bed & Breakfast?
Het boek telt 269 pagina's op de e-reader en is heeft dezelfde schrijfstijl als Bed & Breakfast: korte, actieve zinnen en veel gebruik van bijvoeglijke naamwoorden. Het grootste deel van het verhaal speelt zich af in het heden, maar parallel loopt een verhaallijn uit de jaren 80. Deze parallelle verhaallijn is cursief gedrukt en telkens staat is een jaartal boven het stukje afgedrukt. Hierdoor valt goed op dat de gebeurtenissen al eerder plaatsvonden. Overigens delen de beide verhaallijnen dezelfde hoofdpersonages, waardoor de verhaallijnen logisch in elkaar zijn verweven.
Het verhaal is geschreven vanuit het ik-perspectief van Iris. Meestal leidt het gebruik van het ik-perspectief ertoe dat de lezer zich goed kan verplaatsen in de hoofdpersoon. In dit boek was dit echter minder het geval. Waarschijnlijk ligt de oorzaak in het (bijna) zeurderige karakter van Iris en het telkens herhalen van gedachten. Ondanks dat de hoofdpersoon vreselijke dingen meemaakt, kan de lezer zich minder vereenzelvigd met het karakter voelen doordat het telkens herhalen van - dezelfde - twijfels en gedachten Iris minder sympathiek maken.
Een lang verhaal kort
Iris bestiert een boekenwinkel in Amsterdam en leidt, door traumatische gebeurtenissen uit het verleden, een wat teruggetrokken bestaan. Haar vriendin José vindt het tijd worden dat Iris het verleden begraaft en geeft haar een bezinningsweek cadeau. Een week vol bezinning en spiritualiteit in een bosrijke omgeving.
Het verleden, of personages daaruit, blijken aanwezig te zijn tijdens de bezinningsweek. Een oude liefde en een oude 'concurrente' maken deel uit van de organisatie. Iris laat zich hierdoor erg van de wijs brengen en twijfelt erover om de bezinningsweek na enkele dagen te stoppen. Ondertussen ontmoet ze Hans, een van de andere bezoekers van deze week. Iris raakt verliefd op Hans en verliest zich in hun gesprekken, zijn mooie ogen en zweterige nachten.
Op een ochtend krioelt het van de politie op het terrein: het levenloze lichaam van de grote liefde uit het verleden drijft in het zwembad. De politie verordent iedereen om op het terrein te blijven, totdat het moordonderzoek is beëindigd. De moordenaar bevindt zich hoogstwaarschijnlijk onder de deelnemers van de bezinningsweek. Ondertussen blijkt voor Iris steeds meer dat het verleden niet altijd is begraven.
Personal touch
Na Bed & Breakfast had ik gehoopt op weer een zinderend verhaal met formidabele plotwending. Niets bleek echter minder waar. Ongeveer op een derde van het boek dacht ik hoe het in elkaar zou zitten en bedacht me toen: 'het zal wel anders gaan'. Maar helaas. Na ongeveer een derde van het boek had ik het plot al geraden.
Meermalen heb ik gedacht over de hoofdpersoon: "Ja ja, nu weet ik wel hoe je denkt en hoe je je voelt. Hou eens op met zeuren." Doordat de hoofdpersoon eerder een irritante anti-held is, kon ik me moeilijk tot niet met haar vereenzelvigen. Het gevolg daarvan was dat ik het spannende gedeelte ook minder spannend vond: ik vond het eigenlijk niet zo erg wat er met Iris gebeurde.
Al met al had ik gehoopt op een roman á la Bed & Breakfast, maar ben ik van een koude kermis thuisgekomen. In veel reviews lees ik dat het prima zomerlectuur is, maar zou ook voor op het strand betere titels kunnen verzinnen.
Reactie schrijven