Sinds ik de eerste roman van Ilja Gort las, ben ik fan. Zijn schrijfstijl is toegankelijk en voert de lezer even weg naar het zonnige Frankrijk of, in dit geval, Italië. Al zijn romans hebben gemeen dat ik me even in een echte wijngaard waan en voel hoe het leven daar aanvoelt. Toen ik zag dat De Druivenfluisteraar uit was, heb ik een digitaal exemplaar besteld en ben meteen gaan lezen.
De meeste mensen kennen Ilja Gort van zijn markante televisiepersoonlijkheid, of natuurlijk van de Slurp!-wijnen of het melodietje van de koffie. Naast het produceren van prima wijnen heeft hij inmiddels ook aardig wat romans op zijn naam. Na Leven als Gort in Frankrijk (wat een meer autobiografisch karakter heeft) heb ik Chateau Fatale gelezen, een spannend boek dat ik slecht kon wegleggen. Zijn verhalen spelen zich steeds op een andere plek af, en Gort weet als geen ander de sfeer te schetsen. Hij laat de lezer zien hoe de omgeving eruit ziet en kan als geen ander de cultuur in een dergelijke plaats beschrijven. Hoe werkt het leven nu in (delen van) Frankrijk? Zeker ook vanwege de sfeer en geschetste omgangsvormen spreken de boeken mij erg aan.
Een lang verhaal kort
Janty is geboren en getogen in de wijngaard en laat zich leiden door de energie die stroomt door de wijnranken. Tussen de wijnbladeren en druiventrossen voelt hij zich thuis, hij hoeft daar niks te zeggen en kan zichzelf zijn. Op een dag krijgt hij een varken, Bellefleur, aangeboden en besluit dat hij het wil leren om truffels te zoeken en ze vervolgens niet op te eten: een truffelvarken. Dit blijkt nog een hels karwei, want 'niet opeten' blijkt een hele opgave voor Bellefleur waardoor Janty en zijn truffelvarken regelmatig in moeilijkheden komen.
Wanneer hij met een geleende, krijtblauwe eend, met Bellefleur op de achterbank, door het Franse platteland rijdt en verdwaalt, ontmoet hij de mooie journaliste Leonie. Zij is op weg naar het Italiaanse Alba om een gesprek te voeren naar misstanden bij een chocoladefabrikant en Janty besluit mee te gaan. Door bijzondere wendingen komt Leonie de truffelmaffia op het spoor. Truffels worden steeds duurder verkocht en volgens de verhalen zou tenminste de helft niet echt zijn. Leonie duikt in dit verhaal en neemt Janty hierin met zich mee.
De maffia krijgt lucht van de 'vervelende journaliste' en besluit dat Leonie moet worden geruimd. Omdat Janty in de buurt is wordt hij meegenomen en ontmoet hij De Slager, een kopstuk van de maffia. Janty ontwikkelt een bijna vriendschappelijke band met de maffioso, maar als hij zijn varken wil slachten en Janty erachter komt dat ze Leonie willen vermoorden, grijpt hij in.
Personal touch
De schrijfstijl en het verhaal is typisch van de hand van Ilja Gort. Hij schrijft beeldend en weet de sfeer goed te beschrijven. In dit boek is niet de Franse manier van leven, maar de Italiaanse aan de beurt. Omdat Janty en Leonie Frans zijn, kan hij ook bij vlagen goed de verschillen tussen de Franse en Italiaanse cultuur uitleggen. Dat maakt deze roman, naast het lezen van een leuk verhaal, interessant.
In het verhaal zitten toevallige gebeurtenissen en ontmoetingen verwerkt, wat ook kenmerkend is voor Gort. Ook dat het verhaal op enig moment niet meer realistisch overkomt op de lezer, hoort daarbij. In dit geval vond ik het onrealistisch dat een simpele ziel als Janty bevriend zou worden met een kopstuk van de maffia. Maar ook dat zijn varken hem echt lijkt te begrijpen, lijkt mij wat vergezocht. Maar zoals gesteld: dit herken ik ook uit andere romans van deze schrijver en dat stoort mij niet.
Janty speelt in deze roman de onbetwiste hoofdrol en is neergezet als een antiheld. Janty spreekt weinig, heeft een moeilijke jeugd gehad die hij nog met zich meedraagt en heeft ook wel wat dingen gedaan die niet bij een held passen. Aan de ene kant is dit origineel, maar aan de andere kant maakte dit dat ik me niet goed kon inleven in de hoofdpersoon. Het gevolg daarvan was dat het boek mij minder in de greep hield. Door de spanning in het verhaal (zeker tegen het einde) blijft de lezer wel geboeid, maar zeker in de eerste helft heb ik zelf het boek meermalen weggelegd.
Kortom: leuk verhaal, sprekende schrijfstijl en interessante omgeving, maar jammer van de antiheld.
Reactie schrijven